"မောင် ဟိုအိမ်ရှေ့ က ကောင်လေးက တော်တော်နှာဘူးကျတယ်နော်၊ မ ကို ကြည့်ကြည့်နေတာ ခေါ်တော တထောင်အားနဲ့ တခါထဲ"
"အိုကွာ မ ကလည်း အရမ်းဆက်ဆီ ကျတာကိုး၊ ကြည့်မှာပေါ့။ အဲဒီကောင်လေးမှ မဟုတ်ဘူး၊ ဂန်ဒူးမဟုတ်တဲ့ ယောက်ျား တိုင်း ကြည့်မှာပဲ၊ မောင့် အလုပ်က ကောင်တွေတောင် ဟိုနယူးယီးယား ပါတီ မှာ တွေ့ပြီးကတဲက မ ကို အရမ်းမိုက်တာပဲ မင်းကံကောင်းတယ် ဆိုပြီးပြောနေကြတာ"
"ဟွန့် သူတော်တော် သဘောကျနေတယ်ပေါ့၊ အဲလိုပြောတော့ မောင်က စိတ်ထဲ ဘယ်လိုမှ မနေဘူးလား"
"အို ဘယ်လိုနေရမလဲ ကိုယ့်မိန်းမ မိုက်လို့ မိုက်တယ် ပြောတာပဲဟာ"
"သူတို့ ငမ်းပြီး စိတ်ထဲမှာ ပြစ်မှား နေကြမလား ဆိုပြီး မတိုဘူးလားလို့"
"အိုကွာ ဘာလို့တိုရမှာလဲ၊ စိတ်ထဲ ဖြစ်တာပဲ တကယ်ဖြစ်တာမှ မဟုတ်ပဲ၊ မောင်က မောင့်မိန်းမ ကို ယုံပြီးသားပဲ"
"အင်းပါ ထားပါတော့ မောင် အူမတိုတတ်ဘူး ဆိုတာတော့ သိပါတယ်၊ မ ကမေးကြည့်တာပါ၊ မောင့်စိတ်ထဲ ဘယ်လိုမှ မနေဘူးလားလို့"
ကျမ ပြောသာ ပြောနေတာ စိတ်ကတော့ သိပ်မလုံဘူးရယ်။ မောင့်ကိုသာ မကြိုက်ဘူး ကွန်ပလိန်းနေတာ၊ တကယ်က အဲလို ယောက်ျားလေး တွေက ကိုယ့်ကို ကြည့်ရင် ပီတိ ဖြစ်ရတယ်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်း ဂုဏ်ယူတယ်လေ။ အဲလိုလှအောင်လည်း နည်းနည်းတော့ ကြိုးစားရတာပေါ့၊ အိပ်ပြီးစား၊ စားပြီးအိပ် တီဗီထိုင်ကြည့်နေရုံနဲ့တော့ ယောက်ျားလေး တွေ ကြိုက်တတ်တဲ့ ဘော်ဒီမျိုး ဘယ်ရလိမ့်မလဲ။ အစားအသောက်လည်း ကြည့်စား ရတယ်။ ကိုယ်လက်လေ့ကျင့်ခန်းလည်း လုပ်ရတယ်လေ။ ကျမ မျက်နှာလေးက လည်း ဝိုင်းဝိုင်းလေး နဲ့ ငယ်ငယ်ထဲက လူတိုင်းက ချောတယ်လို့ ပြောကြတယ်လေ။ တရုပ်စပ်ပေမဲ့လည်း နူတ်ခမ်းက ထူထူလေး ဆိုတော့ ဆက်ဆီ ဖြစ်နေတာလားမသိ၊ အဟိ။ ဒါတောင်မှ ငယ်ငယ်ထဲက စာအရမ်းဖတ်လို့ မျက်မှန်ပုလင်းဖင်တတ်ထားရသေးတာ။ နို့မို့လို့ကတော့ အဟင်း။ မော်ဒယ်တွေ၊ မင်းသမီးတွေလောက်တော့ သနားသေးတယ်။
မောင် က ထုံးစံအတိုင်းအလုပ်သွားကာနီး ကျမ ကို အားရပါးရ နူတ်ခမ်းစုပ်နမ်း လိုက်ပါတယ်။
"ကဲပါ မရယ် မောင် မကို ယုံတယ်ဆိုတာ သိတယ်မလား၊ ကဲညနေ ရုပ်ရှင်သွားမှာလား မ ကြိုက်တဲ့ မင်းသားပါတဲ့ကား တင်နေပြီလေ"
"အင်းသွားမယ်လေ မောင်၊ မောင်စောစောပြန်လာခဲ့လေ"
"အိုကေ လေ မ ဆေးခန်း က ပြန်လာတဲ့ အချိန် မောင်လည်းရောက်အောင်ပြန်လာမယ်လေ၊ ဘိုင့်ဘိုင်မ"
မောင် အလုပ်ကို သူ့ကားလေး မောင်းထွက်သွားတာကို ဝရံတာကနေ ငုံ့ကြည့်လက်ပြရင်း က မျက်လုံးက မျက်နှာချင်းဆိုင် တိုက်ခန်းကို ရောက်သွားတယ်။ အို၊ ဟိုကောင်လေးပေါ့၊ ပြောလို့မှ မဆုံးသေးဘူး။ ကျမကို ပြုံးစေ့စေ့နဲ့ ကြည့်နေတာ၊ ဘာလေးလဲမသိဘူး။ ကျမ မျက်နှာကို ခတ်တည်တည်ပဲ ထား၊ ကိုယ့်ကို လှမ်းကြည့်နေတာကို မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီး အိမ်ထဲကို ပြန်ဝင်လာခဲ့တယ်။ အိမ်နေရင်း ဘောင်းဘီ အတိုလေး ဝတ်ထားလို့ စင်းဖြောင့်နေတဲ့ ပေါင်တံလှလှလေးတွေ၊ ဘောင်းဘီအောက်က ဖောင်းကြွ လုံးကျစ်နေတဲ့ တင်သားလေးတွေကို၊ အဲဒီကောင်လေး ဆက်ကြည့်နေတယ်လို့ စိတ်ထဲမှာ ခံစားနေရတယ်။ ကျမ အတွင်းဘက်ကို အမြန်ဆုံးလျှောက်လာမိလိုက်တယ်။ ရင်ထဲမှာ တော့ တဒုန်းဒုန်းနဲ့ပေါ့။ ဘာဖြစ်လို့မှန်းတော့ မသိဘူး။ ကျမကိုယ်ကျမလည်းမသိဘူး။ တကယ်ဆိုရင် ကျမတို့ အိမ်ထောင်သက်က အခုမှ သုံးနှစ်လောက်ပဲ ရှိသေးတာ၊ မောင့်ကို ငြီးငွေ့တာတော့ မဖြစ်နိုင်ဘူး၊ မောင်က ကျမကို ငြီးငွေ့တာဆိုရင်တော့ နည်းနည်းဖြစ်နိုင်မလားမသိဘူး။ ရကာစတုန်းက တည ကို သုံးခါလောက် ချစ်ပွဲဝင်ခဲ့ဘူးတဲ့မောင် အခုတော့ တပတ်မှ တခါ အနိုင်နိုင်ရယ်။
အိမ်ထဲ ပြန်ဝင်လာရင်းနဲ့ နံရံကပ်နာရီကို လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်၊ အချိန်ရှိသေးတယ် ရေချိုးလိုက်မှ တော်ကြာ ညီညီ ထလာရင် ရေချိုးခန်း မအားဖြစ်နေမယ်။ ဆိုပြီး ကျမတို့ အခန်းထဲ က မျက်နှာသုတ်ပုဝါ ကို ယူပြီး ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ရေချိုးခန်းထဲကျမှ ကျမ အဝတ်အစားတွေ အကုန်ချွတ်ပြစ်လိုက်တယ်။ ကျမ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို ချွတ်လိုက်ပြီးတော့ ခွဆုံလေးကို ကြည့်လိုက်တော့ ထင်တဲ့အတိုင်းပဲ အရေလေး စိုပြီးကွက်နေတယ်။ အဲဒီ အိမ်ရှေ့က ကောင်လေးကြောင့်လား၊ အလုပ်မသွားခင် ကျမ နူတ်ခမ်းကို အားကုန်စုပ်နမ်းသွားတဲ့ မောင်ကြောင့်ပဲလား၊ မသိတော့ပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ မနေနိုင်လို့ နည်းနည်းလေး ဖုထ နေတဲ့ ကျမရဲ့ အစေ့လေးကို အသာ လက်ဖျားနဲ့ဖိပြီးပွတ်လိုက်မိတယ်။
"အိ....ရှီး....."
ကျမ ကိုယ်လေးတောင် တုံသွားမိတယ်။ တကယ်တော့ ကျမ လိုနေတာကြာပြီလေ၊ မောင်ကလည်း မလှုပ်ရှားတာ တပတ်ကျော်သွားပြီ။ ကျမ လက်တဖက်က လက်ခလည်အဖျားလေးနဲ့ အစေ့ လေးကို ပွတ်ပြီး ဖိနေမိတယ်။ ကျမသွေးတွေနွေးလာတယ်။ အားမလို အားမရတအားကို ပွတ်ခြေနေမိပြီ။
..အင်းးးးး အီးးးး ကျွတ်စ်......ရှီးးး.....အ..အ...
...ဒုန်း..
"ဟင်"
ကျမ တအားဖီးတက် ပြီး ပွတ်နေမိလို့ ကိုယ့်ပါးစပ်က အသံထွက်လို့ ထွက်မှန်းမသိ လိုက်ပေမဲ့ ရေချိုးခန်းတံခါးကို ဝုန်းကနဲ တခုခု က လာတိုက်မိလိုက်တာကြောင့်လန့်သွားပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဟန်မပျက်၊
"ဟေ့ ဘယ်သူလဲ ညီညီ လား"
အပြင်က ဘာသံမှ မကြားရတာနဲ့ ကျမ ခုနယူလာတဲ့သဘက်ကို ရင်လျှားလိုက်ပြီး တံခါးကို အသာလေး ဖွင့်ပြီး ခေါင်းပဲ ထုတ်ပြီး အပြင်ကို ကြည့်လိုက်ပါတယ်။ အပြင်မှာ ဘယ်သူမှ မတွေ့ရပေမဲ့၊ ခုနက ရေချိုးခန်းတခါးဝမျာ ခင်းထားတဲ့ အခင်းလေးက သူ့နေရာမှာ မရှိတော့ဘဲ ဘေးနားကို လွင့်ကျနေတာတွေ့ရပါတယ်။ ကျမ အဲလောက်တော့ မတုံးပါ။ အသံထွက်အောင် မာစတာဘိတ်လုပ်မိတဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုပဲ ရှက်သွားမိပါတယ်။ အဲဒါနဲ့ ရေကို ကမန်းကတမ်းချိုး လိုက်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာခဲ့ပါတော့တယ်။ ကျမ ဆံပင်က သိပ်အရှည်ကြီး မဟုတ်ဘူး ပုခုံးကျော်ရုံလေး ပေမဲ့ ဒီနေ့တော့ ရှက်ရှက်နဲ့ ခေါင်းလည်းမလျှော်တော့ဘူး ရေပဲ အမြန်ချိုးပြီး ထွက်လာလိုက်တော့ သိပ်ပြင်ဆင်စရာ မလိုပဲနဲ့ ဆေးခန်းသွားဖို့ကို ခနလေး နဲ့ အဆင်သင့် ဖြစ်သွားတယ်။
မီးဖိုထဲ မှာတော့ မနက်က ဒေါ်လေး မသန်းမြင့် ဝယ်ပြီး လာထားပေးတဲ့ မုန့်ဟင်းခါး ကို ဟင်းရည်လေး နွေးလိုက်တယ်။ မောင်က တပွဲစားသွားပြီး ကော်ဖီလည်းသောက်သွားပြီ။ ကျမ အတွက်နဲ့ ညီညီ့ အတွက် တော့ကျန်သေးတယ်။ မုန့်ဟင်းခါး ဟင်းရည်လေးပူလာတော့ ကျမအတွက် မုန့်ဖတ်ထည့်ထားတဲ့ ပုဂံထဲ ဟင်းရည်ထည့်ရင်းက မှ သတိရတယ်။ ဟင် ညီညီ ဘယ်မှာလဲ။ ခါတိုင်းဆို ကျမ ရေမိုးချိုးပြီးတာနဲ့ သူရေဝင်ချိုး၊ ပြီးရင် မနက်စာ ကျမစားချိန် သူရောက်လာပြီ။ ကမန်းကတန်းစားပြီး ကျောင်းကို ကမန်းကတန်း သွားတော့တာ။ ခုတော့ သူဘယ်ရောက်နေတာလဲ။ ခုနက ရေချိုးခန်းတံခါး က အသံကို ပြန်စဉ်းစား မိပြီး ကျမ မျက်နှာတခုလုံး ပူရှိန်းသွားတယ်။ ဟွန့် ဒီကောင်လေး ရေချိုးဖို့လာရင်း ငါ ရေချိုးခန်းထဲ မာစကာဘိတ်လုပ်နေတဲ့အသံ ကြားလို့ ချောင်းနားထောင်ရင်း ခြေချော်ပြီး တံခါးနဲက တိုက်မိလို့ အသံထွက်သွားတာပဲ ဖြစ်မယ် ရှက်လိုက်တာ လို့ တွေးနေမိတယ်။ နေပေ့စေတော့ ဒီနေ့တော့ သူ့ဘာသာ သူစားပေစေတော့ ငါလည်း ဆေးခန်းသွားစရာရှိတာ သွားတော့မယ်လို့တွေးပြိး အိမ်ရှေ့ထွက်လာခဲ့တယ်။
အိမ်ရှေ့ခန်းက နံရံကပ်နာရီကို ကြည့်မိတော့ စိတ်ပူသွားတယ် ကြည့်စမ်း ကောင်လေး ကျောင်းနောက်ကျတော့မယ်။ ခုထိ အိပ်ယာက မထသေးဘူးလားမသိဘူး။ အိမ်က မထွက်ခင်နိုးခဲ့အုံးမှ ပါလေဟု တွေးရင်း ဇွဲချစ်ညီညီ လို့ခေါ်တဲ့ ညီညီ ရဲ့ အိပ်ခန်းတံခါးကို သွားခေါက်လိုက်တယ်။ တံခါးက နဂိုထဲက ဟနေလို့ ကျမခေါက်လိုက်တော့ ပွင့်သွားတယ်။ ဟောတော့။ ကျမ မျက်နျာတောင် ပူနွေးသွားတာပဲ။ ကြည့်လေ ကောင်လေး အိပ်နေလိုက်တာ ပုဆိုးက လည်ပင်းမှာ ကွင်းလုံးစွတ်နေတယ် အောက်က လီးကြီးက မာတောင်ပြီး ထောင်နေလိုက်တာ။ အလံတိုင်ကြီးလိုပဲ။ ခနကြောင်ပြီး ကြည့်နေမိပြီးမှ အခန်းပြင်ကို နောက်ပြန်ဆုတ်လိုက်ရင်း တံခါးကို အသာပိတ်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ တံခါးကို မဖွင့်ပဲ အပြင်က နေ တဒုန်းဒုန်းထုလိုက်တယ်။
"ဟေး ညီညီ၊ မထသေးဘူးလား၊ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ ကျောင်းနောက်ကျတော့မယ်လေ"
အခန်းထဲက ချက်ချင်းအသံမကြားသေးပေမဲ့ ခနနေတော့ အသံထွက်လာတယ်။
"ဟုတ်ကဲ့ မမစိမ်း ကျွန်တော်ထပြီ ညက စာကြည့်တာ ညဉ့်နက်သွားလို့"
"အင်းအင်းဒါဆို မမဆေးခန်းသွားပြီနော်၊ နောက်ဖေးမှာ မုန့်ဟင်းခါးနဲ့ ကော်ဖီ ရှိတယ်စားသွားလိုက်"
အဲလိုပဲ လှမ်းအော် ပြောလိုက်ပြီးတော့ ကျမလည်း အိမ်ထဲက ကမန်းကတမ်းထွက်လာခဲ့မိပါတော့တယ်။
.....................................................................
ဆက်ရန် >>>
No comments:
Post a Comment