ဣတ္တိဝင်္ကံ - အခန်း (၆)

ဣတ္တိဝင်္ကံ  - ထူးခြား မှီငြမ်း ဘာသာပြန် သည်

အခန်း ၆။

အဲဒီ စကိုက်ချက် အပြီး နောက် နှစ်ပတ်လောက် ကျနော် ချိုလေး နဲ့ အဆက်အသွယ်ပြတ်သွားပါတယ်၊ ကျနော်တို့ သင်္ဘောက တကယ့် ပင်လယ်ပြင်ကြီးထဲ အင်တာနက် ကောင်းကောင်း မမိတဲ့ နေရာ ရောက်နေလို့ပါ။ သင်္ဘောပေါ်ကနေ ဆိပ်ကမ်းကို ဆက်သွယ်တဲ့ ကွန်မြူနီကေးရှင်းကနေ တဆင့် ချိုလေး ကိုတော့ အကျိုး အကြောင်း မက်ဆေ့ ပို့ပေးထားပါတယ်၊ အတ္တလန်တစ် ထဲ မိုးလေဝသဆိုး တဲ့ထဲ ရောက်နေတာကိုး၊ နောက်တကြိမ် ချိုလေး နဲ့ စကိုက် ပြောရတော့ ကျနော် က ပနားမား နေ့လည်ခေါင်ကြီး၊ မြန်မာပြည်မှာတော့ ညဖက်ပေါ့၊

ထုံးစံအတိုင်း စကိုက် စဖွင့်တော့ သား အကြောင်း ကျောင်းမှာ ဘာတွေ ဖြစ်တယ်၊ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ဘယ်လို ဆော့တာ၊ နောက် သားကြိုက်တတ်တဲ့ တီဗီ ဇာတ်လမ်းတွဲ အကြောင်း စသဖြင့် ပုံမှန် ပြောနေကြ အကြောင်းအရာ တွေကို အပ်ဒိတ်လုပ်ပါတယ်။ ချိုလေး မျက်နှာ အမူအယာ ကလည်း ပုံမှန်ပါပဲ၊ အဲလို ပြောနေရင်း အနောက်က သား မိုးဟိန်းဝင်း က သူ့အမေ ဘေးက ဖြတ်ဝင်ပြီး ကျနော့်ကို အဆက်အစပ်မရှိ လှမ်းပြောလိုက်သံ ကြားလိုက်ရတယ်။

" အဲဒါ ဘဘမြတ် ကြီးက ရေခဲမုန့် စားဖို့ ခေါ်သွားတယ် ပြီးတော့....."

"ဘာ ဘဘမြတ် ဟုတ်လား"

ကျနော် ရုတ်တရက် သားကို စကားဖြတ်လိုက်ပြီး ချိုလေး မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်လိုက်မိတယ်။ ချိုလေးက မျက်နှာရိပ် မျက်နှာကဲ နဲ့ နောက်မှ သူပြောပြမယ်လို့ အမူအယာ ပြပါတယ်။

"ဟုတ်တယ် နောက်ပြီးတော့ ဘဘမြတ် က သား ဝေါ့ကင်းရူး ကို ကြိုး ဘယ်လို ချီသလဲ ဆိုတာ ပြပေးတယ် ပြီးတော့ ..."

သား မိုးဟိန်းဝင်း အဆက်မပြတ် ပြောနေတဲ့ စကားတွေနားထောင်ရင်းနဲ့ သူ ခုတလော ကျနော်တို့ ကွန်ဒို က လုံခြုံလေး ဦးလေးကြီးနဲ့ တော်တော် ဓါတ်ကျနေတာပဲလို့ တွေးမိလိုက်တယ်။ နောက်ထပ် ဆယ်မိနစ်လောက် သူပြောချင်တာ ပြောပြီးတော့ သားက တဝါးဝါး နဲ့ သန်းလာတယ်၊ ချိုလေး က သူ့ကို သွားအိပ်တော့ လို့ ပြောလိုက်တော့ သူက ကျနော့်ကို နူတ်ဆက်ပြီး သူ့အခန်းရှိရာကို ထွက်သွားတော့တယ်။

"ကဲ ပြောပါဦး ဦးသာမြတ် ကြီးက အခုတော့ အိမ်မှာ အတော် ဓါတ်ကျနေတာပေါ့ ဟုတ်လား"

ကျနော် က နောက်သလို ပြောင်သလို လေသံအေးအေး နဲ့ ပြောလိုက်ပေမဲ့ စိတ်ထဲမှာ တော့ ခုတုတု ပေါ့။

"မဟုတ်တာတွေ ပြောမနေနဲ့ ကိုကို၊ သူက ချိုလေး ခြေထောက်နာနေလို့ အိမ် အတွက် လိုတဲ့ အကူအညီပေးနေတာ၊ ချိုလေး ဟိုတလောက ချော်လည်း ပြီး ခြေကျဥ်းဝတ် မျက် သွားတာ ခြေထောက် တောင် ကောင်းကောင်း ထောက်လို့ မရလို့"

"ဟင် ဟုတ်လား အခု ရော ဘယ်လိုနေသေးလဲ"

"အင်း အခု တော့ တော်တော် သက်သာနေပါပြီ၊ ဟိုတလော က တော်တော် နာတာ"

"ဘယ်လို ဖြစ်ရတာလဲ ချိုလေး ရယ်"

"ကိုကို နဲ့ ချိုလေး တို့ နောက်ဆုံး စကိုက် ကနေပြောပြီး နှစ်ရက်လောက်ပဲ၊ ချိုလေး စျေးဝယ်က နေပြန်လာတာ၊ နေ့လည် ၁၁ နာရီလောက်၊ ဂိတ်ထဲ ရောက်နေပြီ၊ ဓါတ်လှေခါးဆီကို လျှောက်သွားနေတုန်း မြောင်းဖုံး တခုက လှုပ်တုတ်တုတ် ကို တက်နင်း လိုက်မိပြီး ချော်လဲတာ၊ ချိုလေး ညာဘက်ခြေကျင်းဝတ် က အရမ်းနာသွားပြီး ထောက်လို့ ကို မရတော့တာ၊ ဝယ်လာတဲ့ ပစ္စည်း တွေလည်း အကုန် လမ်းပေါ် ပြန်ကျဲ ကုန်တာပေါ့"

"အမ‌လေးကွာ၊ အရိုးတွေ ဘာတွေရော "

"ကျိုးတာပဲ့တာတော့ မဖြစ်ပါဘူး အရမ်းနာသွားလို့ အော်လိုက်မိတာ၊ ဂိတ်မှာ ထိုင်နေတဲ့ ဦးသာမြတ် ကြီးက ကြားလို့ အမြန်ပြေးလာပြီး ထူပေးတယ်၊ သူ့လက်ကို ဆွဲပြီး ထဖို့ လုပ်တာတောင် ခြေထောက်က ထောက်မရလို့ ပြန်လဲကျသွားတယ်၊ အဲဒါနဲ့ သူလည်း အရမ်း စိုးရိမ်သွားပြီး သူထိုင်နေတဲ့ ကုလားထိုင် ကို ပြေးယူပြီး ချိုလေး အနားလာချတယ်၊ ပြီးတော့မှ သူက ချိုလေးကို မချီပြီး ဒီကုလားထိုင်ပေါ် တင်ပေးရမလားလို့ မေးတယ်၊ သူက ချိုလေးကို ချီမ ရမှာကို အားနာလို့ ထင်တယ်၊ ချိုလေး ကလည်း ရွေးစရာလမ်း မရှိဘူးလေ၊ လမ်းမပေါ် မှာ ဖင်ထိုင်ရက် ကနေ လှုပ်လို့မှ မရတာ၊ အနားပတ်ဝန်းကျင် မှာလည်း အဲဒီအချိန်က ဘယ်သူမှ မရှိကြဘူး၊ အဲဒါနဲ့ ချိုလေး လည်း ခေါင်းညိမ့် ပြလိုက်တယ်။ အဲဒါနဲ့ သူကချိုလေး ကို မချီပြီးကုလားထိုင်ပေါ် တင်ပေးတယ်"

ဘာကြောင့်မှန်းတော့ မသိဘူး၊ အဲဒီ ညှက်သေးသေး ဂိတ်စောင့် အဖိုးကြီး က ကျနော့် မိန်းမ ကို ပွေ့ချီပြီး မတဲ့ ပုံကို ပြေးမြင်ယောင်မိပြီး၊ အဲလို အရေးပေါ် အခြေအနေမျိုးကြေင့် လုပ်ရတယ်ဆိုတာကို နားလည်ပေမဲ့၊ စိတ်ထဲ နည်းနည်း သဝန်တို သလိုလို၊ ဖြစ်မိပြီး စိတ်လည်း နည်းနည်း တော့ လှုပ်ရှား သွားရတယ်။

"ချိုလေးကို သူဘယ်လို မချီတာလဲ"

"သူက ချိုလေး ညာဘက် ကနေ ခါးကိုင်းပြီး လက်တဖက်က ချိုလေး ကျော နဲ့ ဘယ်ဘက် ဂျိုင်းအောက်ကို လျို၊ ပြီး ချိုလေး ရဲ့ မနာတဲ့ ခြေထောက်ပေါ် မှာ အားပြု ပြီး ထခိုင်းတယ်၊ နောက် သူက ကိုယ်ပြန်ဆန့် ပြီး အသာလေး ပါပဲ ချိုလေးကို မပြီးကုလားထိုင်ပေါ် တင်ပေးလိုက်တယ်"

"သူ့ လက်က ချိုလေး ရင်သား တွေကို ထိမိသေးလား"

"ကိုကို နော် !!!!!!"

"အင်းလေ ထိမိတယ်ပေါ့"

"အင်း အဲဒီ အချိန် တုန်းက ဘေးနား တော့ ထိမိတာပေါ့၊ အဲဒါက ရှောင်လို့ မှ မရတာကို "

ကျနော့် ကို ပြန်ဖြေရင်း ချိုလေး မျက်နှာလေး ရဲသွားတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။

"အော် အဲဒီ အချိန်တုန်း က ဆိုတော့ နောက်ထပ် အချိန်တွေ ရှိသေးတယ်ပေါ့"

"ကိုကို ရာ၊ ကဲ ချိုလေး အစီအစဥ် အတိုင်း ပြောပြမယ်၊ တခါထဲ ဟိုမေး ဒီမေး နဲ့"

"အင်းပါ အင်းပါ"

"ဦးသာမြတ် ကြီးက ချိုလေး ကို ကုလားထိုင်ပေါ် တွဲတင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ ပြန့်ကျဲ နေတဲ့ ချိုလေး ပစ္စည်း တွေကို လိုက်ကောက် ပြီး အိပ်ထဲ ပြန်ထည့်တယ်၊ တချို့ သုံး မရတာ ပေတေ သွားတာတွေတော့ အမှိုက်ပုံးထဲ ပြစ်ထည့်လိုက်တယ်၊ အဲဒီ အိပ်ကို သူ လက်တဖက် နဲ့ ဆွဲပြီး တော့ မှ သူက ချိုလေးကို သူ ဓါတ်လှေခါး က တဆင့် ချိုလေး တို့ အခန်းကို လိုက်ပို့ပေးမယ်လို့ ပြောတယ်၊ ချိုလေး လည်း သူ့လက်ကို ဆွဲအားယူပြီး ကုလားထိုင်က ထဖို့ ကြိုးစား ကြည့်တယ်၊ ခြေထောက်လည်း အဲလောက် နားလိုက်ရင် သက်သာပြီ လို့ ထင်ပြီးပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ ခြေထောက်က ပိုဆိုးလာတယ်၊ ခြေကျင်းဝတ် က ဖူးယောင် လာတာကိုး၊ ချိုလေး သူ့ကိုယ်ကို မှီတွဲပြီး ခြေတချောင်းထောက်နဲ့ ခုန်ခုန်ပြီး ဓါတ်လှေခါး ဆီကို သွားရတယ်"

"သူ့ကြည့်ရတာ ပိန်ပိန်ပါးပါး နဲ့ ချိုလေး ကိုယ်လုံးကို တဖက် စျေးကဝယ်လာတဲ့ ပစ္စည်း တွေ တဖက် နဲ့ နိုင်ရော နိုင်ပါ့မလား ၊ သူက ချိုလေး ထက်တောင် နည်းနည်း အရပ်ပုမယ်ထင်တယ်၊ ဟုတ်တယ်မလား"

ကျနော့် မိန်းမ က အရပ် ငါးပေ လေးလက်မ ဆိုတော့ မြန်မာ အမျိုးသမီး ထဲမှာ မနှိမ့်တဲ့ အရပ်၊ ကျနော် မှတ်မိသလောက် ဆို ဦးသာမြတ်ကြီးက ချိုလေး နှားရွက်လောက်ပဲ မြင့်မယ်ထင်တယ်။

"ဟုတ်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ ချိုလေး အောင် အံအားသင့် သွားရတယ်၊ သူက အရင် က စစ်တပ် ကတဲ့၊ စစ်ထဲမှာ အနှစ် ၂၀ လောက် တာဝန်ထမ်းခဲ့ဘူးတာတဲ့၊ တပ်ကြပ်ကြီး အဆင့် နဲ့ အနားယူခဲ့တာဆိုပဲ"

"အင်း အဲဒါကြောင့် လည်း သန်မာ နေတာ ဖြစ်မှာပေါ့"

"အင်း ထားပါတော့၊ အဲဒါနဲ့ ဓါတ်လှေခါးထဲ လည်း ရောက်ရော သူက ကိုယ်အနေအထား ပြင်ရင်း နဲ့ သူ့လက် ကို နည်းနည်း ရွေ့လိုက်တယ်၊ အဲဒီ အချိန်မှာ သူ့လက်ဖျားထိပ် တွေက ချိုလေး ရင်သား ကို တမင် လာထိ သလို ပဲ ခံစားလိုက်ရတယ်"

"လက်ကို ပုတ်မထုတ်လိုက်ဘူးလား"

"ဟင့်အင်း သူက အဲလောက်တောင် ကူညီလာပြီးမှ တော့ အားလည်း နည်းနည်း နာသလို ဖြစ်သွားတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ချိုလေး လက်နဲ့ သူ့လက်ကို ဖိကိုင်ပြီး အောက်ကို နည်းနည်း ဆွဲချလိုက်တယ်"

"ချိုလေး က ဘာဝတ်ထားတာလဲ"

"ချိုလေး က ဒီနား က စျေးလေး မှာပဲ သွားဝယ်တာ ဆိုတော့ အိမ်နေရင်း ဂျိုင်းပြတ်ခါးတို ဘလောက်စ် ကလေး ဝတ်သွားတာ၊ ဟို အနီလေး လေ ကိုကို သိပါတယ်"

"အင်း အဲကောင်က တော်တော် ခါးတိုတာ ချိုလေး လက်မောင်း မြှောက်လိုက်ရင် ခါးက လွတ်နေမှာပေါ့"

"အင်း သူ့လက်ကြီးက ချိုလေး ခါးအသားကို တိုက်ရိုက် ကိုင်မိသလို တော့ ဖြစ်နေတာပေါ့ ဒါပေမဲ့ ရင်သား တွေလာထိနေတာထက် စာရင်တော့ တော်သေးတာပေါ့၊ ချိုလေး တို့ အထပ်ရောက်တော့ ဓါတ်လှေခါးကနေ အခန်းဝ ရှိရာကို ခုန်ဆွ ခုန်ဆွ နဲ့ သွားရတာပေါ့၊ ချိုလေး ပိုက်ဆံအိပ် က ချိုလေး ဘယ်ဘက်လက်မှာရှိနေတုန်း မို့ အခန်းဝ ရောက်တော့ အိပ်ထဲက သော့ ကို ထုပ်မလို့ လုပ်လိုက်တော့ ဟန်ချက်ပျက် ပြီး လဲကျမလို ဖြစ် သွားတယ်၊ ဦးသာမြတ်ကြီး က ကမန်းကတမ်း လှမ်းဆွဲပြီး ပွေ့လိုက်ရတယ်"

"အိုး.."

ကျနော့် မျက်နှာက ပြုံးစေ့စေ့ ဖြစ်သွားတယ်၊ ဒီအဖိုးကြီးတော့ ငါ့မိန်းမ ကို ကိုင်ဖို့ အခွင့်အရေးရသွားတာပေါ့ လို့ တွေးမိလိုက်တာလေ။

"ချိုလေး လဲ သူ့ရင်ခွင်ထဲ ရောက်သွားတော့ အရမ်း ရှက်သွားတာ၊ အခန်း နံရံကို လက်ထောက်ပြီး သူ့ကို လွတ်ပေးပါလို့ ပြောလိုက်ရတယ်၊ ပြီးတော့ သူ့ကို ပဲ သော့ပေး ပြီး တံခါး ကို ဖွင့်ခိုင်းလိုက်ရတယ်။ နောက်တော့ အခန်းထဲကို တွဲခေါ်လာပြီး ချိုလေး ကို ဆိုဖာပေါ်မှာ ချပေးလိုက်တယ်"

"သူ့ လက်တွေက လှုပ်ရှားသေးလား ခွိ"

"မထိမဖြစ်တာက လွဲလို့ပေါ့ ကိုကို "

ချိုလေး က နူတ်ခမ်းမဲ့ ပုခုံးတွန့်ပြရင်းနဲ့ ဆက်ပြောတယ်။

"ချိုလေး က သူ့ကို ကျေးဇူးတင်ကြောင်း နဲ့ စျေးက ဝယ်လာတဲ့ ပစ္စည်းတွေကို မီးဖိုထဲက စားပွဲပေါ် မှာပဲ တင်ထားပေးဖို့ ပြောလိုက်တယ်၊ သူ့ကို လည်း တခုခု တော့ ကျေးဇူးတင်တဲ့ အနေနဲ့ ပေးမှ ရမယ်ဆိုပြီး ပိုက်ဆံအိပ်ကို ဖွင့်လို့ ပိုက်ဆံ တထောင်တန် လေး တရွက် ထုတ်ပေးလိုက်တယ်၊ သူက မယူဘူး၊ ကျနော် က ကိုယ့် အလုပ်ကိုယ်လုပ်တာပါတဲ့၊ ချိုလေး က ကျေးဇူးတင်လို့ပါ ဆိုပြီး အတင်းပေးတော့၊ သူက ကျနော် ခုန က လွှတ်ပြစ် လိုက်ရတဲ့ နို့ နဲ့ လိမ္မော်ရည် ဘူးတွေ သွားဝယ်ပေးမယ်တဲ့ ၊ မမလေး သားအတွက် လိုမှာ မို့လို့ တဲ့ ဆိုပြီး ယူသွားတယ်"

"အင်း တော်တော်လေး တော့ တွေးတတ်တာပဲ"

လို့ ပါးစပ်က ပြောလိုက်ပေမဲ့ စိတ်ထဲကတော့ ၊ ဒီလူ ငါ့မိန်းမ ဆီ နောက်တခေါက် လာဖို့ အခွင့်အရေးရအောင် ကြံတာပဲ လို့ တွေးလိုက်မိတယ်။

"ချိုလေး ကတော့ ပြောလိုက်တယ်၊ မလိုပါဘူး ရှင် ကျမ အသိ ဆိုင် ကို ခေါ်ပြီး အိမ်လာပို့ပေးခိုင်းလို့ ရပါတယ်၊ ဆိုတော့ သူက အတင်း ခေါ် မနေပါနဲ့ ကျနော် သွားဝယ်ပေးပါ့မယ် လို့ပဲ ပြောတယ်၊ ပြီးတော့ ထွက်သွားတယ်"

-----

ဆက်ရန် >>>