အဟီး အဲဒီစော်ကြီးက တော်တော်မိုက်တာပဲ။ ကျွန်တော် အိမ်ရှေ့ ဝရံတာကနေ လမ်းသွားလမ်းလာတွေ ကြည့်သလိုလို နဲ့ သူ့ကို ရှိုးနေတာလည်း သူသိတယ်။ မျက်နှာထားက ခပ်တည်တည်ပေမဲ့ လူကတော့ တကယ့် ဆက်ဆီဗျာ။ တရုပ်စပ် ဆိုတော့ အသားကလည်း ဖွေးနေတာ။ အဲဒါ အိမ်နေရင်းဆို သူက ရှော့ပင် ဝတ်လေ့ရှိတော့ပေါင်လုံးတွေက ဖွေးနေတာပဲ။ တောင့်တာကလည်း တောင့်သလားမမေးနဲ့၊ ကျွန်တော့်စော်လေး နဲ့ တခြားစီပဲ။ ကျွန်တော့်စော်လေးက ပြားချပ်ချပ်လေး၊ ရုပ်ကလေးက ချောပြီး နီးစပ်လို့ ဖြစ်သွားတယ်ပဲ ဆိုပါစို့ဗျာ။ တီးတော့ မတီးရသေးဘူး။ ကျွန်တော်က စော်တွေနဲ့ ပတ်သက်လာရင်တော့ ကံကောင်းတယ် ခေါ်ရမယ်၊ ငယ်ငယ်ကထဲက အတွေ့အကြုံစုံလာပြီးပြီ။ ဆိုတော့ လက်ထဲ စော်လက်ကိုုင်မရှိရင် မနေတတ်ဘူးလေ။ အဲတော့ အခု ညိုညိုဇင် ဆိုတဲ့ ကောင်မလေးက ကျွန်တော်နဲ့ တတန်းထဲ၊ ကျွန်တော်တို့ လက်တွေ့အုပ်စုထဲမှာ ရုပ်အချောဆုံး၊ ဘော်ဒီလေးက ပိန်လျှလျှ။ မိန်းခလေး ငါးယောက် ယောက်ျားလေး နှစ်ယောက် အုပ်စု ဆိုတော့ ယောက်ျားလေးတွေက ရွှေပဲလေ ဟဲဟဲ။ ကျွန်တော်က နဂိုထဲက လည်း ဇရှိတော့ လပိုင်းလောက်နဲ့ ကျွန်တော့်စော်ဖြစ်လာတာပေါ့။ ညိုက ရီးစားလည်း တခါမှ မထားဘူး။ ကျွန်တော်က သူ့အချစ်ဦးဆိုတော့ သူ့အတွက်က အဆန်းပေါ့။ ကျွန်တော့်အတွက်က တော့ ရိုးနေပြီလေ။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်က သိတယ်၊ သူ့ကို အတင်း လုပ်မရဘူးဆိုတာ၊ ဖြည်းဖြည်းချင်း စည်းရုံးရမယ်ဆိုတာ သိတော့ ကြိုးရှည်ရှည်လှန်ထားတာပေါ့။ ကိုယ့်အပေါ်ကို ယုံကြည်မှုရအောင်။
ကျွန်တော်က မြစ်ဝကျွန်းပေါ်မြို့လေးတခုက ဆယ်တန်းအောင်လာတာလေ၊ ကောလိပ်ကို တခြားမြစ်ဝ ကျွန်းပေါ်က မြို့ကြီးတခုကို သွားရမှာပေမဲ့၊ ဦးလေး ရှိတဲ့ ရန်ကုန်ကို အိမ်က ပို့ထားလိုက်တာ။ အနည်းဆုံး အဆောင်ဖိုး၊ အိမ်ခန်းငှားခ ဖိုးသက်သာရအောင်ပေါ့။ ဦးလေးက အိပ်စ်ပို့စ် ကုမ္ပဏီတခုမှာ လုပ်တယ် ပြည်တွင်းက ပစ္စည်းတွေကို ဝယ်စုပေးရတဲ့ အဝယ်တော်သဘောမျိုးပေါ့ ။ တခါတလေ ရာသီချိန်ပေါ်မူတည်ပြီး နယ်ထွက်၊ ပစ္စည်းကောက်ရတာတွေ၊ ပိုက်ဆံကြိုပေးပြီး သွားစည်းရုံးရတာတွေ ရှိတယ်။ ဦးလေး မိန်းမ ကတော့ နိုင်ငံခြားက ကုမ္ပဏီတခုမှာ လုပ်နေတယ်။ဦးလေး မိန်းမ က အီးလိုလဲကောင်းတော့ အလုပ်ဖြစ်နေတာပဲ။ ဘာလုပ်သလဲတော့ ကျွန်တော်လဲ သေခြာမသိပါဘူး။ သူတို့ က ကလေးမရကြတာလား မယူတာလားမသိ။ အသက်ကတော့ ဦးလေးက ဦးလုံးကြိုင်က ၃၈ နှစ်၊ သူ့မိန်းမ က ၃၅ နှစ်ရှိနေကြပြီ။ သူတို့က အိမ်မှာလည်း ချက်မစားကြဘူး၊ ဦးလေး မိန်းမ ဒေါ်မူယာတင့် ရဲ့ အမေ အိမ်က သူတို့ အိမ်နဲ့ တလမ်းကျော်မှာ ရှိတယ်၊ ဒေါ်မူယာတင့်ရဲ့ အမ အပျိုကြီးတွေက ထမင်းဟင်းချက်ပြီး သူတို့ကို ဂျိုင့်နဲ့ လာပေးတယ်။ အဲဒီအိမ်က ခိုင်းတဲ့ကောင်မလေးက မနက်အစောကြီး လာပို့ပေးလိုက်ရင် တခါတလေ ဒေါ်မူယာတင့်က ရုံးမှာ စားဖို့ နည်းနည်းထည့်ယူသွားတတ်တယ်။ ကျန်တာတွေကို ညနေပြန်လာရင်စားကြတယ်။
အာ့တာ အိမ်ရှေ့အခန်းက စော်ကြီးအကြောင်းပြောရအုံးမယ်။ သူက မျက်နှာက ကျွန်တော်ရှိုးလိုက်ရင် အမြဲ စုပုတ်နေတာဗျ။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီစူပုတ်ပုတ်လေးကိုက ချစ်စရာလေးဗျ။ ဆက်ဆီ ပဲ။ နောက်သူက ဆရာဝန်မလေ၊ ကျွန်တော်တို့ လမ်းထိပ်မှာပဲ သူ့ဆေးခန်းဖွင့်ထားတယ်။ မေတ္တာရိပ်မြုံ ဆေးခန်းဆိုတာ။ အောက်မှာက ဒေါက်တာမြယမုံစိမ်း တဲ့ဆိုင်းဘုတ်က။ နာမည်က လည်းအပျံစား။ တခါတလေ သူဆေးခန်းသွားတဲ့ အချိန် ကျွန်တော်လည်း ကျောင်းသွားဖို့ ရယ်ဒီ ဖြစ်နေပြီ ဆိုရင် မသိမသာ အနောက်က လိုက်သွားပြီး သူ့ဖင်လုံးလှလှလေးကို လိုက်ပြီး သွားရည်ကျရတယ်။ သူ့ဆေးခန်းက လမ်းထိပ်တင် ဆိုတော့ သူက အမြဲ လမ်းလျှောက်သွားလေ့ရှိတယ်။ သူ့ဖင်လေးက လုံးလုံးလေး ချစ်စရာလေးရယ်။ ခါးကလည်းသေး၊ ဘော်ဒီက တကယ့် စလင်း ဘော်ဒီမှာ နို့တွေက ဖောင်းဖောင်းလုံးလုံးလေး၊ ခါးသေးသေး ဖင်က လုံးလုံးလေး ဆိုတော့ တော်တော့်ကို မိုက်တာ၊ မော်ဒယ်တွေ အတိုင်းပဲ။ နေကောင်းရဲ့သားနဲ့ နေမကောင်းဘူးဆိုပြီး သူ့ဆေးခန်း သွားပြရမလားလည်း အမြဲ စဉ်းစားမိတယ်။ လက်တွေ့သာ အကောင် အထည်မဖေါ်ဖြစ်တာ အဟီး။ အိမ်က ဦးလေး မိန်းမ ဒေါ်မူယာတင့်နဲ့ ကတော့ တခြားစီပဲ၊ ဒေါ်လေးမူယာ က တကယ့် ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးကြီး၊ ဖင်ဆုံကြီးက ကားနေတာ နည်းတာကြီး မဟုတ်ဘူး၊ နိ့တွေကလည်း အကြီးကြီးတွေပဲ၊ ခါးက အဲလောက် မသေးပေမဲ့ ဖင်ကြီးရင်ကြီးဆိုတော့ ခါးကသေးသွားသလို ထင်ရတယ်။ ဗိုက်လည်းနည်းနည်းလေး ဖောင်းချင်တယ်။ ဒါပေမဲ့ အားရပါးရကြီး၊ ကျွန်တော် စိတ်ရိုင်းဝင်လာပြီး ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းဆော်ချင် လာရင်တော့ ဒေါ်လေးမူယာ ကို မှန်းပြီးထုလိုက်တာပဲ၊ ငြင်ငြင်သာသာ ဇိမ်ခံဆွဲမယ်ဆိုရင်တော့ အိမ်ရှေ့က ဒေါက်တာမ ကို မှန်းထုတာပဲ။ ခုလောလောဆယ်တော့ ကျွန်တော့်စော် ပိန်ကပ်လေး ညိုနဲ့ ဒီနေ့ ချိန်းထားတယ် စည်းရုံးနေတာ ကြာပြီ အဆင်ပြေရင်တော့ အိမ်ခေါ်လာပြီး လုပ်ပြစ်မယ်လို့ မှန်းထားတာပဲ၊ နေ့လည်နေ့ခင်းဆို အိမ်မှာက ဘယ်သူမှ မရှိဘူးလေ။ အင်း ကျောင်းသွားဖို့ ပြင်မှပါ။
No comments:
Post a Comment